Oparzenia to po prostu uszkodzenia tkanek spowodowane działaniem wysokiej temperatury, substancji chemicznych, prądu elektrycznego lub promieniowania. Głębokość oparzenia zależy od intensywności i czasu działania czynnika etiologicznego.
Wyróżniamy:

• oparzenia I stopnia – nie obejmują całej grubości skóry, dotyczą powierzchownych warstw naskórka,
• oparzenie II stopnia – obejmuje różną część naskórka z tworzeniem pęcherzy i część skóry właściwej,
  
• oparzenia II stopnia – obejmujące całą grubość skóry, wiążą się ze zniszczeniem wszystkich warstw skóry wraz z koagulacją splotu podskórnego.

Objawy zależą od stopnia oparzenia;

• I stopień –  rumień oparzonych tkanek, bledniecie skóry pod wpływem ucisku, możliwa tkliwość przy ucisku,
• II stopień –  skóra czerwona, pokryta pęcherzami, bardzo tkliwa przy ucisku,
• III stopień – oparzona skóra jest twarda i sztywna, skóra nie jest tkliwa przy ucisku.

Otwarty ogień i gorące płyny są najczęstszą przyczyną oparzeń, dodatkowo wymienia się substancje żrące lub kwasy, prąd elektryczny (może powodować znaczne uszkodzenia tkanek przy niewielkich zmianach okrywającej skóry) oraz nadmierną ekspozycję na promienie słoneczne.

Za powstanie oparzenia mogą być odpowiedzialne podgrzewacze wody ustawione na zbyt wysoką temperaturę. Czynniki ryzyka są wyższe u osób narażonych zawodowo na substancje chemiczne, prąd elektryczny lub promieniowanie. Najczęstsze są oparzenia małych dzieci i osób starszych, które mające cienką skórę, bardziej podatną na czynniki mogące wywołać oparzenia. Nieuważne postępowanie z zapalonymi papierosami i nieodpowiednie lub wadliwe instalacje elektryczne, też stają się częstymi przyczynami poparzeń.

W badaniach laboratoryjnych mierzy się wartość hematokrytu, wykonuje się grupę krwi i próbę krzyżową, stężenie elektrolitów w surowicy i azotu mocznikowego krwi, oraz badanie ogólne moczu.

Oparzenia pierwszego stopnia mogą powodować obumarcie powierzchownych warstw naskórka, przekrwienie naczyń śródskórnych. Oparzenie drugiego stopnia wywołuje martwicę skrzepową różnej grubości naskórka, rozwarstwienie naskórka, koagulację splotu podskórnego, natomiast  przydatki skóry pozostają nietknięte. Oparzenie trzeciego stopnia objawiają się martwicą wszystkich elementów skóry oraz koagulacją splotu podskórnego.

Wskazane jest stosowanie kremów z filtrami pochłaniającymi promieniowanie ultrafioletowe. Ograniczenie dostępu do przewodów i gniazdek elektrycznych oraz właściwe zabezpieczenie środków chemicznych stosowanych w gospodarstwie domowym. Warto zainwestować w montaż i właściwą konserwację domowych wykrywaczy dymu. Czasem przydaje się przygotowanie domowego planu ewakuacji na wypadek pożaru. Konieczne jest właściwe przechowywanie i używanie materiałów łatwo palnych.

Powikłaniem pooparzeniowym może być owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy, rak kolczystokomórkowy rozwijający się w starej bliźnie po oparzeniu, posocznica wychodząca z zakażonego oparzenia, zapalenie płuc, upośledzenie ruchomości kończyn i możliwe przyszłe przykurcze zgięciowe.

W przypadku oparzeń I stopnia następuje całkowite wyzdrowienie.
Przy oparzeniach II stopnia do zagojenia się oparzeń dochodzi zwykle w okresie do dwóch tygodni.
Oparzenia III stopnia nie są w stanie same się zabliźnić i konieczny jest zabieg przeszczepu skóry. Długość pobytu w szpitalu oraz na oddziale intensywnej terapii zależy od rozległości oparzenia, ewentualnego zatrucia dymem oraz wieku. Można oczekiwać 50-procentowego przeżycia w 62% przypadków oparzeń w wieku 0-14 lat, 63% w wieku 15-40 lat, 38% w wieku 40-65 lat oraz 25% w wieku powyżej 65 lat. Można oczekiwać, że 90% oparzonych, którzy przeżyli, powróci do aktywności zawodowej równie intensywnej, jak ich praca przed oparzeniem.